Luizenleven, het verdwenen blog weer terug gevonden

20 oktober 2019 - Doha, Qatar

1.       Luizen leven.

Hier op mijn hoofd. Of nouja, eigenlijk moet ik zeggen luizen leefden want ik heb ze uitgeroeid. Na het schrijven van mijn vorige blog ben ik naar de kapper geweest. Nadat we besproken hadden wat ik ongeveer wilde en ze mijn haar had gewassen en gekamd liep de kapster ineens weg. Een paar minuten later kwam ze terug met de manager (hoog blond, veel botox in haar bovenste lip, dikke nepwimpers, lange nepnagels.. beetje de persiflage van wat je bij een beauty salon verwacht). De manager vertelde mij dat ze me niet konden knippen omdat ik ‘headlice’ had. Ik had geen idee waar ze het over had, op de een of andere manier kwam dat woord niet in mijn Engelse vocabulaire voor. Na enige uitleg snapte ik het wel en ben ik naar de apotheek gegaan om shampoo en een luizenkam te kopen. Het meisje bij de apotheek barstte in lachen uit toen ik vroeg waar de shampoo tegen luizen was en het duidelijk werd dat het om mij ging en niet om een kind.

Bij de kapper vertelden ze me dat ze in Qatar heel vaak luizen zagen, veel vaker dan in Engeland. Misschien vinden luizen het wel prettig wonen onder een hoofddoek. Hoe ik ze gekregen heb is nog steeds een raadsel. De kinderen van mijn baas hadden ze niet, mijn collega’s ook niet, andere mensen waarmee ik vaker contact heb ook niet. Misschien dan toch van de hoofdsteun in een taxi..? In ieder geval zijn de luizen na veel heftige kamsessies verdwenen, het waren er maar een paar maar die hadden toch best een boel neten gemaakt. Ik kan me niet herinneren dat ik vroeger ooit luizen gehad heb, mama weet jij dat nog? Zo zie je maar weer, als je op reis gaat maak je allerlei dingen voor het eerst mee.

2.       Een luizenleven.

Het is nog een beetje wennen aan het tempo waarop dingen hier gedaan worden. Ik merk dat ik mezelf veel meer onder druk zet op bijvoorbeeld het werk dan alle andere mensen om mij heen. Als ik geen klanten heb dan ben ik de hele tijd druk bezig om te verzinnen hoe ik aan klanten kan komen, ik doe research naar de doelgroep, ik ga op zoek naar andere ideeën, kortom ik hou mezelf druk bezig. Misschien omdat ik gewend ben om mijn eigen baas te zijn of misschien omdat ik het graag goed wil doen voor Danielle (mijn baas) maar ik vind het maar niks om de hele dag naar het werk te gaan en daar dan uit mijn neus te eten. De meeste mensen hier hebben daar helemaal geen last van, ze verschijnen op het werk, doen het noodzakelijke, kletsen hier en daar wat met collega’s of vrienden en gaan weer lekker naar huis. De dagen dat ik niks te doen heb word ik echt niet gezelliger van en die dagen waren er veel. Ik heb nog heel weinig te printen gehad helaas. Het gat in de markt wat Danielle dacht gevonden te hebben blijkt een beetje tegen te vallen. Het is belangrijk dat de Qatari vrouwen te weten krijgen dat we dit doen zodat zij gebruik kunnen maken van mijn privacy proof print service maar tot nu toe zijn ze niet zo happig. Gelukkig heb ik vanaf nu wel weer een missie op het werk want mijn collega die verantwoordelijk is voor alle administratie, boekingen en het verwerken van de foto’s heeft een andere baan gekregen dus zij is vertrokken. Wel fijn omdat ik nu haar taken mag overnemen en ik in ieder geval iets te doen heb als ik op het werk ben maar minder fijn omdat ik haar erg graag mag en het veel minder gezellig is zonder haar. 

In Nederland kennen we allemaal wel het “manana manana” principe uit Spanje. Ga je dat doen? Jaaa manana manana… Hier is het niet manana manana (wat letterlijk bokra bokra zou zijn) maar inshallah. Zie ik je morgen om 9 uur? Jaaa inshalaah… Stuur je mij even die email door? Jaaa inshallah (als god het wil). Deze mindset is wel even wennen voor mij als noord europese maar gelukkig ben ik niet van plan om hier binnen korte tijd veel dingen te bereiken dus is het voor nu niet zo erg. Wel soms frustrerend omdat het op Dialo’s werk ook zo gaat. Hij vind dat meestal niet vervelend maar zijn bedrijf wil wel in korte tijd veel dingen bereiken dus ik pak soms wat van zijn frustratie mee. Nee het zwembad dat afgelopen winter gebouwd zou worden is er nog niet, maar de bouwtekeningen zijn inmiddels wél binnen en zijn speervis cursussen (nu in een ander zwembad gegeven) lopen als een trein!

Op weer een andere plek op de wereld hebben ze er weer een andere uitdrukking voor dit fenomeen: Pole pole.

3.       Wat een luizen leven

Toen ik dit schreef zat ik weer op een vliegvled. Het vliegveld van Doha om precies te zijn. In de business lounge van het vliegveld om nog preciezer te zijn. We mogen hier in omdat Dialo zijn bankzaken bij een Qatarse bank doet, dan krijg je lounge toegang in heel veel vliegvelden in de wereld. Gratis eten en drinken, zelfs alcohol, lekkere stoelen en geen geduw en getrek in de terminal. Heerlijk. Luxe tot en met. We hadden ook al een extreme luxe ervaring tijdens het WK atletiek wat afgelopen maand in Doha werd gehouden. Ik wilde er erg graag heen om Dafne Schippers aan te moedigen maar ook omdat het hier is en ik al vreesde dat het niet zo vol zou zitten met publiek. Dus ik had aan Dialo gevraagd of we kaarten konden kopen. Zoals het hier gaat zei hij dat hij eerst wel even aan wat mensen kon vragen of ze geen vrijkaarten voor ons hadden en een week later kwam hij terug van zijn werk met een hele berg vrijkaarten voor de woensdag van de 200 meter vrouwen finale en de vrijdag daarop. Wat vrijkaarten die we aan onze kennissen hebben doorgegeven, én 2 keer 2 toegangskaarten tot de skybox. Woensdag na ons werk begaven wij ons in de file naar het stadion, er staat daar altijd file en met het WK was het nog een beetje erger helaas. We konden met onze skybox kaarten vlakbij het stadion parkeren en vanuit daar liepen we het feestelijke terrein op. Bij de toegangspoorten deden we ons polsbandje om en namen we de lift naar de achtste verdieping. Hier kwamen we terecht in een soort lobby zoals je ook ziet bij dure hotels, we lieten onze kaartjes zien en iemand bracht ons naar de skybox. Helemaal in de nok van het stadion is er dan een kamertje met een bediende, keukentje, gratis drinken en snacks, comfortabele stoelen en een muur van glas. Achter de muur van glas waren de stoelen waar je kon zitten om naar het WK atletiek te kijken. We konden makkelijk de hele baan overzien en hebben een avond genoten van topsport, erg leuk omdat de tienkamp en zevenkamp bezig waren dus er was genoeg te zien. Wat minder leuk omdat het een doordeweekse avond was en het stadion maar voor een derde gevuld was. Tussen ons en de normale plekken was de helft van de tribune afgesloten met een spandoek dus we beleefden niet heel erg het stadiongevoel. Het stadiongevoel wat er wel degelijk was, vooral als er een Keniaan aan de beurt was werd er veel geschreeuwd en gezongen en geapplaudisseerd. Het laatste onderdeel was om 11 uur ’s avonds dus toen zijn we snel naar huis gegaan omdat we de volgende dag weer moesten werken. Wat een verschil was het dan met de vrijdag! Hier is iedereen op vrijdag vrij, en veel mensen ook op zaterdag dus was er veeeeeeel meer publiek. Bovendien had iemand besloten om vanaf vrijdag de kaartjes gratis te maken dus het stadion was bommetje vol. Deze dag was ik samen met Amanda (mijn Deense dans vriendin) gegaan en had ik onze andere vrijkaartjes aan collega’s en de nanny van Danielle gegeven (zij is Keniaans en vond het mega leuk!). Amanda en ik gingen naar de skybox, die was vol dus werden we naar een andere skybox gebracht die we voor onszelf alleen hadden. De ober bracht ons drankjes en wij verbaasden ons over de muur van geluid die ons tegemoet kwam. Heel het stadion was vol en alle mensen waren erg enthousiast. Er werd gezongen, getrommeld, geschreeuwd en geapplaudisseerd alsof je leven er van af hing. Het leukste van deze dag (na het gratis buffet waar we heerlijk hebben gegeten en ons erg VIP voelden) was dat de Qatarse hoogspringer  zijn wereldtitel kon prolongeren. Elke sprong die hij maakte, en dat waren er veel, werd voorafgegaan door ritmisch geklap en veel gejuich als hij weer over de volgende hoogte kwam. Wonder boven wonder is het hem ook echt gelukt om zijn wereldtitel te prolongeren dus het was erg gezellig in het stadion. Later hoorde ik dat de Emir (Tamin is zijn naam) vlakbij ons in de buurt zat! Hij was niet op de tribune aan de overkant gaan zitten waar je hem zou verwachten maar hij zat een stuk of 6 skyboxen bij ons vandaan. Niet dat ik hem had herkend van een afstandje want hij had een witte Thob aan het als de rest van alle Qatari mannen, ook had ik hem vast niet herkend als ik hem bij het buffet was tegen gekomen, maar hij zat vlakbij ons! Mijn collega vertelde me dat hij wel vaker wat minder op zijn troon zit en het leuk vind om tussen de ‘normale’ mensen in de skybox te zitten. Toch bijzonder….

IMG_20191002_180852IMG-20191004-WA0004IMG-20191004-WA0005

 Als we straks moeten overstappen in Muscat (Oman) mogen we ons weer VIP voelen in de lounge, extra prettig omdat de overstap 7 uur is. Dan gaan we heerlijk een weekje genieten op het strand van Zanzibar! De eerste keer dat ik naar Afrika ga! En ook voor Dialo is het de eerste keer Afrika, want Egypte schijnt niet mee te tellen als Afrika.

 Inmiddels zijn we al weer terug van onze vakantie, en wat was het heerlijk! De lounge was genieten want we konden in Oman een soort slaapkamer krijgen waardoor we niet de hele nacht wakker waren maar de vakantie, Zanzibar, het gezelschap, mijn verjaardag, de natuur en alles was nog heerlijker! Meer daarover later als ik alle foto’s heb uitgezocht.

AJU!

IMG_20191008_201505

Foto’s

1 Reactie

  1. Evelien:
    20 oktober 2019
    wat een geweldige ervaringen
    leuk dat je ze deelt zodat wij een beetje kunnen mee genieten