Over regen en zonneschijn

Het blijkt dat als je voor je werk 5 dagen in de week naar een computer scherm moet staren je minder zin hebt om in je vrije tijd weer naar een computer te kijken om je blog te schrijven.

Niet dat ik klaag hoor, het is hartstikke fijn om eindelijk iets nuttigs te doen op het werk in plaats van te wachten tot iemand iets wil printen maar ik ben gewoon niet zo gewend aan bureau + computer + stilzitten de hele dag. En eerlijk gezegd vloek ik elke dag wel even op de computer omdat hij minder snel is dan ik wil of omdat een van mijn collega's iets doms heeft gedaan wat ik dan moet oplossen. Ik zie wel de hele dag de leukste, liefste, schattigste foto's van baby's en eerste en tweede verjaardagen. Dat maakt een hoop goed.

Ik ben nu dus verantwoordelijk voor de productie van de afbeeldingen van alle fotoshoots. Na de fotoshoot upload ik alle foto's in de computer en naar een website waar de klant zijn favorieten kan kiezen, als dat gelukt is selecteer ik de favorieten om bewerkt te worden, daarna download ik dat weer en stuur het naar de klant, print de afbeeldingen en zet ze op een usb. Soms moet er ook een canvas of album ontworpen worden en duurt het proces wat langer. Klinkt simpel genoeg maar met gemiddeld 4 fotoshoots per dag en onafgemaakte dingen van tot een jaar geleden is het best wel veel. Dan maar weer even terug dromen naar onze vakantie in Zanzibar.

Want dat was heerlijk! Nou is het hier ook heerlijk weer en kunnen we naar het strand het was toch zeker de moeite waard om naar een andere plek met heerlijk weer en strand te gaan. Voor mij was het de eerste keer dat ik in Afrika was (Egypte schijnt niet te tellen als Afrika) en op weg van het vliegveld naar ons hotel was wel een kleine cultuurschok. We zaten anderhalf uur in een taxi die ons langs allelei dorpen bracht, we zagen kinderen in schooluniform en met slippers of blote voeten op weg naar school, vrouwen die op indrukwekkende manier allerlei dingen op hun hoofd droegen, mannen die etenswaren en fietsbanden verkochten, propvolle busjes waar de mensen half buitenboord hingen om nog mee te komen, koeien langs de weg, kleine huisjes van klei, zo'n beetje alles wat je verwacht van Afrika. Maar ook prachtig mooie bomen, palmen en bananen denk ik maar ook andere soorten. Sowieso veel groen, het is natuurlijk een eiland en het was ook soort van regenseizoen. Ook viel me op dat heel veel mensen en kinderen aan het fietsen waren op stokoude gazelles Ed, we zagen zelfs kinderen spelen met een fietsband en een stok. Een plaatje dat ik alleen ken uit geschiedenis boeken. Ook bijzonder om te zien was de kleding van de mensen. Zanzibar was vroeger een kolonie van Oman en 95% van de bevolking is islamitisch. Waar ik hier in Qatar weinig variatie zie in de (boven) kleding van de locals (mannen witte thob, vrouwen zwarte burka) was het in zanzibar een stuk vrolijker. De mannen droegen wel veel het typische Oman hoofddeksel maar dan niet wit maar met vrolijke kleuren en prints. De vrouwen dragen bijna allemaal hoofddoek maar geen boerka en weer Afrikaans vrolijke kleuren en motieven in alle kleding. Toen we aankwamen in Nungwi (een dorp vol met hotels) zagen we ook "masai". Dit staat tussen haakjes omdat ik niet het gevoel had dat dit echte masai waren (wat dat dan ook mag zijn) maar ze hadden wel masai kleren aan en gingen voor geld met toeristen op de foto, of ze liepen met je mee totdat je ergens in een café ging zetten en misschien krijgen ze daar geld voor ofzo. Het was nogal moeilijk om te begrijpen wat ze daar precies deden maar er waren er veel en ze liepen overal over het strand. Wie er nog meer over het strand liepen waren heeel veel mannen die ons allerlei activiteiten en tripjes aanboden. Ze hadden allemaal hetzelfde aanbod en dezelfde prijs en waren erg vriendelijk maar moeilijk af te slaan. Na een heleboel "no thank you I already booked all the trips" kreeg je misschien een "hakuna matata" (geen probleem) terug en dan was alles goed.
Wie er nog meer over het strand liepen waren Tesse Kees Dialo en ik! We hebben enorm genoten van het witte strand, de blauwe zee, het heerlijke weer, het goede eten in ons buurhotel, heerlijke cocktails voor een prikkie en het zwembad van ons hotel.

Mijn lievelingsdag van de vakantie was mijn verjaardag. Die dag was onvergetelijk. We hadden een privé tour geboekt naar het eiland Mnemba, we hadden al veel boten propvol toeristen zien vertrekken dus we wilden dat graag niet en wel met z'n 4en in een bootje. De man waar we onze trip hadden geboekt bracht ons naar de boot en kapitein Vuvuzela. Of naar boot Vuvuzela en de kapitein. Deze man sprak zo veel woorden Engels als hij nog tanden in zijn mond had, maar samen met assistent kapitein met extra veel tanden maar minder woorden Engels zorgden ze goed voor ons. We gingen toen het eb was dus eerst een stuk de ondiepe zee inlopen en de boot in. Laverend tussen stenen en zee-egels trok de assistent kapitein ons op weg. De branding bij Zanzibar is heel ver weg van de kust omdat er veel zandbanken zijn dus we hebben goed geschommeld maar vooral genoten van het uitzicht. We waren ook een soort boodschappen boot, elke keer dat we een boot inhaalden moest de assistent kapitein voorlezen welke naam deze boot had en dan brachten we een vis of bananen of water.

Op weg naar het bounty-eiland kwamen we langs een gebied waar dolfijnen leefden. De kapitein maakte ons met handen en voeten duidelijk dat we onze snorkels en zwembrillen op moesten doen en flippers aan, vlak daarna zagen we een groep dolfijnen aan de wateroppervlakte verschijnen om adem te halen. De kapitein begon te roepen:JUMP JUMP JUMP, de assistent kapitein sprong het water in en wij erachteraan. LOOK DOWN! LOOK DOWN! dus wij kijken naar beneden waar we een groep van ongeveer 25 dolfijnen heerlijk rustig naar beneden zagen zwemmen. Toen ze uit het zicht verdwenen moesten we weer snel in de boot klimmen en gingen we weer op zoek naar de groep. Dit tafereel heeft zich zo'n 5 of 6 keer herhaald en de laatste keer waren ze zo dichtbij dat ik ze bijna aan kon raken. Onvergetelijk. Het filmpje met bewijsmateriaal kan ik niet hier in voegen maar staat bij de filmpjes. 

Bij het eiland Mnemba hebben we gesnorkeld tussen heel veel mooie kleine visjes en zijn we op de zandbank geweest, daar leek het net alsof we gewoon in het midden van de oceaan stonden, heel erg mooi! Ook bomvol toeristen natuurlijk maar met wat creatief werk hebben we wat foto's kunnen maken waarop het lijkt alsof dat wel meevalt.. Het eiland zelf schijnt van Bill Gates te zijn, heeft ie gewoon even gekocht, en mag je niet op. De omgeving is gelukkig wel toegankelijk voor toeristen als je een natuurreservaat toegangsprijs betaalt.

Op de terugweg heeft de assistent kapitein een paar enorme zeesterren voor ons opgedoken die natuurlijk ook op de foto moesten.

Terug naar het hotel, even ontspannen en savonds een heerlijk diner. Met champagne want dat kan als je een volwassen vrouw bent (ik voelde me nogal volwassen op dat moment) en met een heerlijke taart die Dialo voor me geregeld had. Niet alleen was de taart heerlijk ook de manier waarop hij gebracht werd was prachtig. De hele bediening kwam zingend en dansend met de taart het terras op, ze deden een soort schijnbeweging door elke keer de taart ergens neer te zetten en daarna weer mee te nemen tot ze uiteindelijk bij mij uitkwamen. Elke keer dat ze voor de grap de taart ergens neer zetten kreeg Dialo een hartaanval omdat hij dacht dat ze niet begrepen dat de taart voor mij was bedoeld, erg grappig om te zien. De Swahili versie van lang zal ze leven is een stuk leuker dan de Nederlandse en de staf maakte er echt een feestje van. Het lied hebben we de rest van de vakantie in ons hoofd gehad.. Ik zal het filmpje uploaden. 

Het was niet alleen een heerlijke verjaardag maar ook een heerlijke vakantie. Heel fijn om Tesse en Kees te zien, Nederlands te praten en om dit moment en deze vrienden te kunnen delen met Dialo. 
Iets wat we ook gezien hebben in Zanzibar was regen. Het was dus regenseizoen maar in het noordelijke puntje van het eiland waar wij waren was het heel veel droog. We kregen bijna elke dag rond 11 uur een bui en soms nog een in de middag. Voor ons was het heerlijk, eerst een plekje claimen bij het zwembad en zodra de regen kwam en iedereen die van suiker was naar binnen ging hadden Dialo en ik het zwembad voor ons alleen.

Hier in Qatar heb ik vandaag voor het eerst regen gezien, eerst was er een zandstorm en daarna regende het zo'n driekwartier. Vorig jaar toen ik hier op visite was regende het wel 5 dagen en was het hele land ontregeld. Vandaag schoot ook iedereen in de startblokken maar viel de ontregeling wel mee. Gebouwen zijn hier niet gebouwd om waterdicht te zijn en de wegen zijn niet met ZOAB geasfalteerd dus als het flink regent heb je daar ook wel echt last van. Van vorig jaar herinner ik me nog de straten waar soms wel een halve meter water in stond en de lekkages in alle huizen. Toen moest de universiteit bijvoorbeeld gesloten worden omdat het lekte. Vandaag niks van die gekte, alleen de 5 jarige zoon van Danielle kwam wild thuis roepend dat er storm was en hij het huis moest beschermen waarna hij alle kussens van de bank haalde en voor de deuropening legde zodat er geen zand en water naar binnen zou stromen. Daarna schuilde (of school ik weet het niet) hij met zijn lunch onder de keukentafel waar ie naar een tijdje weer onderuit kwam omdat het daar naar voeten rook. Ik was bijna vergeten dat het gedrag van jonge kinderen altijd erg vergelijkbaar is met het weer, fijn om te weten dat kinderen in Qatar zich hetzelfde voelen als kinderen in Nederland wanneer het stormt (ze stormen zelf dan ook een beetje). 

Nu dus alweer een tijdje terug in Doha, hard aan het werk en ook hard aan het genieten. Soms voelt het alsof we de hele dag heen en weer aan het rennen zijn omdat we vanalles willen doen en zien en meemaken en is het lastig om rust te vinden. Zo ben ik afgelopen weekend met een collega wezen wakeboarden! Waterskiën had ik vorige zomer in Griekenland al geleerd maar na een waardeloze poging tot wakeboarden vorige winter (in Doha) had ik er niet zo veel vertrouwen in. Het ging verbazingwekkend genoeg een stuk beter dan ik had verwacht! Ik kon makkelijk tot staan komen en heb hele stukken achter de boot gehangen, erg vermoeiend voor mijn arme kantoorbeentjes maar vooral super leuk.

Ik heb ook het gevoel alsof ik al moet aftellen tot ik weer terug ga naar Nederland (eind december) maar ik heb besloten daar nog niet te veel mee bezig te zijn. De ongeveer 7 weken die ik hier nog heb zijn vast zo voorbij maar voor ik hier was hadden Dialo en ik nooit langer dan 7 weken bij elkaar doorgebracht dus geen reden om nu ineens te denken dat 7 weken niet zo veel zijn. (terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat her waarschijnlijk maar 6 weken is, maartoch...) 

AJU! 

Ps. De filmpjes doen het even niet, weet niet waarom. Morgen zijn ze er wel denk ik..