Is er dan toch nog hoop?

Ondanks dat mijn ouders enorm hun best hebben gedaan om mij op te voeden tot een weldenkend, beschaafd en respectvol mens sta ik daar nou niet bepaald bekend om. Ik kan me niet voorstellen dat mijn vrienden mij zouden omschrijven als geduldig en weldenkend. Vooral tactvol is iets wat niet snel genoemd zou worden in een omschrijving van mij. Hopelijk wel open en eerlijk, dat mag ik zelf in ieder geval graag denken.  Nou kost het me wel enige moeite om hier in Qatar me goed genoeg aan te passen aan de cultuur en normen en waarden die nogal anders zijn dan ik gewend ben maar beetje bij beetje word ik er beter in. Toen ik net aan kwam had ik een gesprek met Dialo over dingen die in Europa prima zijn maar waar ik hier erg op moet letten. Bijvoorbeeld dat het niet ok is om in het openbaar te zoenen/kussen. Best lastig als je gezellig uit eten bent met je lief en een fijn gesprek hebt; als het aan mij lag zou ik dan best een kus willen geven maar dat kan dus niet dus ik pas me aan. Of bijvoorbeeld is het hier niet ok om je voetzolen te laten zien aan andere mensen. Hier ben ik me vaker bewust van dan je zou denken, voor mij gevoel zijn stoelen namelijk niet uitgevonden om erop te zitten met je bips op het zitvlak en je voeten op de grond. Het zit eens stuk lekkerder met je voeten op de armleuning maar dan heb je ook je voetzolen richting iemand gericht dus dat doe ik dan maar niet. Ook had ik van Dialo wat inzicht gekregen in hoe je met de arabieren wel en niet kan converseren. Ik kon dit in de praktijk brengen toen we uit eten gingen met Dialo’s collega Mo (Mohammed) en zijn vrouw Maryam. Ik was de hele tijd aan het denken om niet te lang naar Mo te kijken (want misschien beledigend voor zijn vrouw), niet te veel met hem te praten (want misschien bedreigend), absoluut geen grapjes maken die in de verste verte op seks zouden kunnen slaan (want misschien aanstootgevend) en nog wat van die dingen waar je anders nooit aan denkt. Dus ik dat hele etentje lang braaf met zijn vrouw gepraat en niet echt met Mo en als er dan een gesprek met ons 4en was en ik keek naar Mo omdat hij praatte keek ik na een paar tellen weer weg. Nou is dit een beetje overdreven en hoef ik echt niet de hele tijd na te denken over wat ik doe en wat ik zeg maar ik merk wel dat deze paar maanden me een stukje minder egocentrisch en misschien meer sociaal wenselijk hebben gemaakt. In ieder geval ben ik me er van bewust dat sommige dingen niet kunnen en probeer ik me aan te passen.

We kennen allemaal wel van die mensen die op reis gaan om “zichzelf te vinden” of gelijksoortige zweverige uitspraken. Dit was absoluut niet het doel van mijn reis hier naar toe, maar alleen al door dit soort kleine dingen ben ik wel wat rijker geworden als mens (zonder nu zelf heel zweverig te willen klinken). Ik denk dat ik altijd al wel een nieuwsgierig mens ben geweest en het is buitengewoon interessant om te praten met mensen die een totaal ander leven hebben gehad dan ik. Voordat ik hierheen ging had ik verwacht of gehoopt om meer met Qatari’s te kletsen, dat is in de praktijk een beetje lastig maar er zijn hier genoeg andere soorten mensen om mee te kletsen. Laat ik alleen maar 2 van mijn 5 collega’s als voorbeeld nemen.

Moira is 21 jaar oud, komt uit de Filipijnen uit een redelijk goede familie (alsin niet heel arm en ze heeft gestudeerd). Ze is naar Qatar gekomen omdat haar vriend hier werkt en ze woont bij nichten van haar moeder. Haar vriend doet iets waarbij hij Pepsi naar winkelcentra brengt met een vrachtwagen geloof ik. Voordat hij naar Qatar kwam om geld te verdienen studeerde hij een soort maritieme bouwkunde, zijn moeder kon niet meer werken of zichzelf financieel onderhouden dus hij moest stoppen met zijn studie om geld te verdienen en naar zijn moeder te sturen. Als ik het goed heb begrepen is het niet erg prettig wonen in (of op?) de Filipijnen. Veel corruptie en criminaliteit, bijna geen banen en sociale voorzieningen. Dus deze gozer werkt nu in Qatar en verdient per maand 1200 Riyal. 300 euro. Van dat geld huurt hij een kamer, leeft hij en stuurt hij dus nog geld naar zijn familie die daar ook van rond komen. Moira’s ouders zijn gescheiden en over een paar maanden gaat haar moeder trouwen met een Amerikaan die ze op het internet heeft leren kennen. Alleen dit al klinkt als een soort soap of slechte reality tv van TLC maar is dus echt waar. En hoe meer ik hoor hoe meer ik begrijp dat dit voor Moira’s moeder een begrijpelijke maar niet profiterend bedoelde keuze is. Als ze zo gaan trouwen moet ze een paar jaar in Amerika blijven om haar green card te krijgen en kan ze haar familie al die tijd niet zien. De man waarmee ze gaat trouwen is in westerse begrippen echt niet rijk maar kan haar wel een beter leven geven en misschien kan ze elke maand wel 100 dollar naar haar familie sturen die dan niet de straat op hoeven om eten te stelen. Als je gewoon met Moira om gaat is het lastig voor te stellen dat ze zo’n ander leven heeft dan ik, ze is gewoon een gezellige jonge vrouw die graag wil shoppen, die lid is van een toneelclub en die haar geld verdient als foto- en video-graaf.  

Mijn andere collega Jafnat kon ik aan het begin ab-so-luut niet uitstaan. Zij is het type die zich in ieder gesprek mengt met een monoloog die nooit lijkt op te houden waarin ze al haar kennis en meningen wil tentoonstellen. Na een paar dagen alleen met haar op kantoor gezeten te hebben en ik tijd had om rustig met haar te kletsen vind ik haar nu best gezellig. Ze is vooral een onuitputtelijke bron van verhalen. Haar familie is afkomstig ergens uit India en haar vader heeft in zijn tijd in het midden oosten een keten winkels voor stoffen opgebouwd. De fijnste, duurste stoffen die ze hier gebruiken voor jurken, abbaya’s (overjurken zullen we maar zeggen) en burka’s. De man heeft het gemaakt. Jafnat zelf is geboren en getogen in Qatar, is moslima en heeft grote kennis van de Islam. (of in ieder geval grote kennis van haar eigen interpretatie van de islam maar dat kan ik niet zo goed beoordelen). Ze is een interessante mengeling tussen Islam kennis en Yoga-achtige leefwijze. Een van de dingen die haar zo anders maakt dan mij is dat ze is uitgehuwelijkt. Op haar 19e is ze met haar man getrouwd. Toen ze dit vertelde heb ik weinig tactvol alle vragen gesteld die maar in me op kwamen en gelukkig vond ze het geen probleem om die allemaal te beantwoorden. Bijvoorbeeld vroeg ik: hou je wel van hem? Ze zei; na een tijdje hield ik van hem ja, na een paar maanden ofzo. Of ik vroeg; had je niet liever iemand anders gewild? Toen zei ze: je moet het zo zien: als je je hele leven lang alleen maar één gerecht hebt gegeten dan weet je niet beter dan dat je dat lekker vind. Als je dan ineens alles zou mogen eten dan sta je ergens en dan is de keuze zo groot, het ene heeft teveel zout, het ander teveel vet, het ander geen groente. Het leven is gewoon gemakkelijker als je niet al die moeilijke keuzes hoeft te maken. Jafnat en haar man hebben een best fijn leven samen geloof ik, ze houden van elkaar en hebben 2 lieve dochters, ze kunnen samen lachen en huilen. Ik weet niet of ik van had gedacht dat dat mogelijk zou zijn.

Nog zoiets: als ze hier oproepen tot gebed dan hoor je dat overal, simpelweg omdat er overal moskee’s staan. Tijdens de oproep tot gebed mag je geen muziek luisteren (want dan mis je misschien de oproep geloof ik), ook in winkelcentra gaat dan de muziek even uit. Tijdens zo’n moment vroeg Jafnat of ik mijn muziek even uit wilde zetten, ik deed dat en Jafnat werkte rustig verder om vervolgens een uur of 2 later te gaan bidden. Tijdens de pauze vroeg ik waarom je tijdens de oproep tot gebed alleen maar mannen richting de moskee zag gaan, waarop Jafnat me vertelde dat vrouwen niet in de moskee hoeven te bidden maar dat ze zelf mogen kiezen of ze dan willen bidden of iets later, thuis of ergens anders. Ook hoef je als vrouw niet te bidden in de dagen dat je ongesteld bent, volgens Jafnat heb je dan een paar dagen vrij omdat Allah je dat gunt. Nou is dit voor mij allemaal nogal veel nieuws, maar ik ben me er ook van bewust dat andere mensen die zich meer hebben verdiept in verschillende geloven en culturen dit, en veel meer, al lang weten. Maar voor mij is het allemaal nieuws en ik vind het reuze interessant om er meer over te horen. Bovendien ben ik degene die dit blog schrijf dus maakt het me eigenlijk vrij weinig uit wat andere mensen wel of niet al wisten.

Waar ik nou heen wil met al dit geklets? Geen idee, het zijn gewoon gedachten die af en toe voorbij komen in mijn hoofd, dingen die afwijken van wat ik “normaal” vind. Dingen ingaan tegen de manier waarop ik ben opgegroeid. Zijn ze daarom minder goed? Weet ik niet hoor, het is gewoon anders en wat ik wel merk is dat elk volk zijn eigen variant heeft van “wat de boer niet kent dat eet ie niet” en dat de mensheid sowieso geneigd is om te denken “zo doe ik het dus dat is de beste manier”, het zal wel hopeloos zijn om daar verandering in aan te willen brengen.

Een wat trivialer voorbeeld van mijn opvoeding die niet overeenkomen met andere culturen:

Ik ben opgevoed met dat je niet met je handen moet eten.

Dat doe ik hier bijna elke dag, is lekker joh. Naan broodje dippen in de curry, heerlijk met je handen…

Ik ben ook opgevoed met het idee dat je zuinig moet zijn met water. Je zou verwachten dat men hier in de woestijn nog zuiniger is met water. Niks is minder waar! Ze doen hier hard hun best om de stad een beetje groen, en leefbaar, te maken. Palmbomen, parken, groene bermen etc. Overal waar je groen ziet zit een contante laag -bij -de-grondse-sproeier water te geven want anders gaat alles zo dood. Hartstikke zonde van al dat water zou je kunnen zeggen. Toen ik hier over zat te denken had ik een belachelijke gedachte die ik met jullie zal delen met het gevaar dat jullie me nu nog een grotere idioot vinden.  In het thema klimaat verwarming wordt altijd gezegd dat de zeespiegel zoveel meter zal stijgen en half Nederland onder water komt te staan. Toch moeten we zuinig doen met water. Waarom dan? Ik heb een oplossing voor het probleem bedacht (niet voor klimaat verwarming maar wel voor het gevolg dat de zeespiegel stijgt). Laat gewoon in Qatar en omgeving heel veeel parken en bossen bouwen, sproei die continu met water. Dat verdampt allemaal vet snel, en dat water halen ze uit de zee waarna het gezuiverd word. Minder water in de zee; minder zeespiegel stijging. Briljant, al zeg ik het zelf.

Misschien is de hitte wat naar mijn hoofd gestegen, maar omdat ik in dit blog vanalles met jullie deel dat zich alleen maar in mijn hoofd afspeelt vond ik het wel kunnen.

AJU!

·         Disclaimer; mocht je het idee hebben dat mijn analyses over mijzelf helemaal de plank mis slaan laat dat vooral weten, of niet. Ik trek me er alleen waarschijnlijk  niks van aan want koppig ben ik sowieso.