Airco's, Boerka's en Curry's

Inmiddels ben ik twee weken in Qatar en aan sommige dingen begin ik langzaamaan aan het wennen, andere dingen blijven bijzonder en verbazingwekkend.

Natuurlijk heeft een land met geld in de woestijn overal airco's en is het hele leven in de zomermaanden rond de airco gericht  Ik word wakker in een slaapkamer met airco, ga ontbijten in een woonkamer met airco. Meestal lees ik dan een boek of ik kijk een beetje Netflix want Dialo werkt elke ochtend op kantoor, met airco. Als ik boodschappen wil doen dan stap ik de airco uit en loop ik zo'n 3 minuten naar de supermarkt, op het moment dat ik ons gebouw uit stap wordt je meteen omarmd door de hitte. Mijn zonnebril beslaat en zodra ik de hoek om ben gelopen waar de Vietnamese ambassade zit begint mijn lichaam warm en zwaar te worden, dan goed uitkijken voor je de weg oversteekt want de mensen in de auto's zijn niet echt gewend aan voetgangers, de parkeerplaats over terwijl ik begin te zweten en dan de supermarkt binnen waar weer airco is. In het begin voelt het als een heerlijke koude sprong in het water, je voelt dat je weer vrij kan ademhalen en dan kan je rustig je boodschappen doen. Deze omschrijving is misschien wat overdreven want je overleeft het heus wel als je even buiten loopt (ook nu in augustus) maar dit is wel het gevoel. Beetje te vergelijken met als je op een gure herfstdag door de stad loopt in je winterjas en dan een drukke kroeg binnen stapt; heet, vochtig en zweterig.

 --> Dit is de weg naar de supermarkt, weinig te beleven... ;) 

Wat heel veel mensen hier doen is naar een winkelcentrum gaan om daar wat koele momenten te beleven en toch lekker de deur uit te zijn. Ik weet niet precies hoeveel winkelcentra ("Malls") er zijn in Doha maar ik heb er al een stuk of 20 gezien. In zo'n winkelcentrum kan je je uren vermaken, er zijn de normale winkels zoals H&M, er zijn poepsjieke winkels zoals Gucci en Prada, maar ook de supermarkt, vele leuke koffietentjes en restaurantjes. Ik kan hier rustig een paar uur rondlopen. De mall bezoek ik soms alleen, soms met een van mijn nieuwe vrienden en soms samen met Dialo, als we allebei nog dingen op de computer willen doen zitten we lekker bij een koffietentje samen te internetten. Van en naar de mall ga je natuurlijk in de auto, met airco. Dialo rijdt een kleine auto, Kia picanto. Dat zou in Nederland niet heel opvallend zijn, maar hier zijn de meeste autos enorme wagens dus is het soms moeilijk om de auto terug te vinden op het parkeerterrein. Als we veilig en wel thuis zijn gekomen kunnen we in de avond kunnen we zelf koken in ons huis. We hebben een klein fornuis, één pan en een grillplaat. Je zal begrijpen dat we de meeste dagen niet thuis eten, hoewel we dat wel van plan waren eigenlijk...

Hoe fijn het ook is dat je van airco naar airco kan gaan, ik begin nu wel te merken dat ik de buitenlucht mis. Gewoon een stukje langs het water lopen mis ik, lekker in de zon zitten mis ik, een fris windje door je haren mis ik. Al deze dingen kan je echter oplossen door naar een van de meest bijzondere straten te gaan die ik ooit heb gezien. Een winkelstraat mét airco in de buitenlucht! In één van de duurste buurten van Doha vind je Katara, daar is een beachclub, haven, amfitheater,....  en een belachelijke winkelstraat. De winkels in de straat zijn van het soort dat er geen prijskaartjes bij de schoenen en tasjes staan. Het koffietentje is van het soort waar mensen in de rij staan voor een gemiddeld kopje koffie maar het staat goed op je instagram als je kan zeggen dat je daar bent geweest. De mensen zijn van het soort Qatari in datebare leeftijd. De Qatari is voor mij een soort mysterieus wezen, er zijn er maar iets van 250.000 in een land met miljoenen expats en ze zijn omringd door een soort aura van mysterieuzigheid. De mannen in witte jurk met witte doek op hun hoofd (Thob) houden zich op aan de onderkant van de roltrap, bij de ingang van het restaurant en bij de uitgang van de winkel. De vrouwen in zwarte glinsterende boerka's met de mooiste schoenen die je ooit hebt gezien lopen ogenschijnlijk ongestoord rond van tasjes naar sjaaltjes naar zonnebrillen terwijl ze ondertussen met elkaar kletsen. In deze witte en zwarte groepjes bewegen de Qatari zich door de winkelstraat en de winkels, er wordt stiekem gekeken, nog stiekemer geflirt en af en toe héél stiekem een telefoonnummer uitgewisseld. Het is voor een Qatari vrouw niet geaccepteerd om alleen te zijn met een man en daarom gebeurt het allemaal zo stiekem. In de winkels en restaurants is natuurlijk airco maar in deze straat krijgen ze het voor elkaar om zelfs de buitenlucht te koelen. Waar in Nederland de rioolputjes zitten, of van die langer richels waar het water door loopt, komt hier koude lucht uit. Een enorme hal aan het eind van de straat zorgt er voor dat er genoeg koude lucht wordt gemaakt (denk ik) die vervolgens de straat op geblazen wordt door de rioolputjes (bij gebrek aan beter woord, want er loopt natuurlijk geen riool doorheen). Ze krijgen het daadwerkelijk voor elkaar om de temperatuur in de straten stukken prettiger te maken, zodat de Qatari het hele jaar door hier een soort paringsdans uit kunnen voeren. Ik voelde me er niet helemaal thuis met mijn slobberbroek en teenslippers maar het is toch leuk om daar rond te lopen en je te vergapen aan dit tafereel.

Voordat ik hierheen reisde heb ik op het internet proberen een beeld te krijgen van eventuele werk mogelijkheden. Hier viel het me al op dat in een vacature de gewenste kandidaat zo expliciet mogelijk omschreven wordt. Voor sommige functies zoeken ze een vrouw tussen de 21 en 35 jaar van oost Europese afkomst (verwacht salaris; rond de 2000 euro), voor andere functies zoeken ze een man van noord Europese afkomst tussen de 25 en 45 jaar (verwacht salaris; meer dan 8000 euro) en voor andere functies zoeken ze een Filipijnse vrouw, ongehuwd, tussen de 18 en 30 jaar (verwacht salaris: 1000 euro). Dit gaf al wel aan dat verschillend uitziende mensen verschillende soorten baankansen krijgen maar nu ik hier eenmaal ben, wat mensen gesproken heb en op wat banen heb gesolliciteerd merk ik dat mensen hier heel erg in hokjes worden geplaatst. Bovenaan de status piramide staat de Qatari. Je hebt een local nodig als je een bedrijf wil beginnen, een Qatari man moet aan het bedrijf waar jij wil werken verbonden zijn zodat hij alle werknemers kan "sponsoren". Zonder hulp van een Qatari kom je niet aan het werk. Een stapje lager op de piramide zijn de westerse Expats. Dit zijn mensen die zich ophouden in de wijken met de hoogste torens of de mooiste uitzichten, ze werken voor Shell, Qatar Gas, Qatar airlines, een van de vele privé scholen met Brits of Amerikaans curriculum, of zijn ingenieur. Zij krijgen hier goed betaald, een mooie flat in een prachtig gebouw of wonen op een compound met soortgelijken. De eerste twee categoriën mensen lijken elkaar amper te ontmoeten.

Aan de onderkant van de piramide wordt het voor mij een beetje warrig om te bepalen wie er hier nou minder belangrijk is dan de ander maar er zijn bijvoorbeeld nog de Filipijnse mensen. Zij werken als serveerders en serveersters, receptionisten, schoonmakers, nanny's, hulp in de huishouding enzo. Als je hier woont ga je snel denken dat alle mensen uit de Filipijnen lief en vriendelijk zijn want ze spreken iedereen aan met Hi Sir of Mi ma'am terwijl ze lief lachen, ze zeggen altijd thank you SO  much, have a good meeeeeaaaaal, ze zijn kortweg erg gastvrij. Dan zijn er nog de mensen uit India. Daar zijn er hier heel veel van! Zij werken in IT, of als comperverkoper, of taxichauffeur. Ze spreken een soort Engels dat ik niet kan verstaan en iedereen die ik spreek die hier al langere tijd woont/werkt zegt dat je ze niet mag vertrouwen. Ik snap niet waarom dat dan zou zijn, maar misschien kom ik daar nog achter. Ik hoop eigenlijk van niet. Het grote voordeel dat de mensen uit India met zich meebrengen is het eten! Je kan voor een kleine prijs heerlijk Indiaas eten en dat doen we ook vaak.

Ergens helemaal onderaan de werk piramide heb je nog 2 soorten mensen waar ik nog niet per se een nationaliteit op kan plakken. Het zijn de arbeiders die het zware werk doen en de hulp.  Alle mannen die hier werken aan de wegen, gebouwen en stadions voor het WK schijnen een nogal zwaar leven te hebben. Ik kan hier weinig over zeggen want ik heb ze niet gesproken, het deel in de stad waar deze mensen wonen ben ik nog niet geweest. Dan is er nog de hulp. Een Qatari gezin heeft er misschien wel 10. Er zijn nanny's, schoonmaak hulp, chauffeurs en het soort dat alles doet als je het vraagt. Dialo's baas is een Qatari en heeft dus ook een stuk of wat hulpjes. Als hij koffie wil dan roep hij: SUMAAN!! COFFEEEE!! dan gaat ergens in het kantoor een deur open en daar komt Sumaan dan aan met de koffie. In het kantoor zit ook de hele dag een andere man, ik denk de chauffeur, die hoeft verder niet zo veel te doen. Als het werk op kantoor klaar is gaat de baas met zijn hulpjes in de auto, als hij midden in de nacht koffie of thee wil dan roept hij SUMAAAN!! en dan komt die man er aan. Ik weet nog niet wat ik hier van vind. Hij lijkt niet zo vreselijk hard te hoeven werken voor zijn geld en ja het is fijn voor Sumaan dat hij hier meer geld kan verdienen dan hij in zijn thuisland zou kunnen.  Zolang hij in de buurt van de baas is heeft hij eten en drinken en een dak boven zijn hoofd en airco, en zelfs elke vrijdag vrij. 

Ik sprak laatst een Canadese vrouw (Danielle, later ongetwijfeld meer over haar). Een vriendin van haar was verpleegkundige in Canada, toen ze hier ging solliciteren werd ze onmiddellijk in de laagste looncategorie gestopt omdat haar voorouders uit India kwamen. De vrouw zelf was geboren en getogen Canadese, met een uitstekende scholing en ervaring maar puur door haar huidskleur is ze hier dus 'minder waard'. Ik vind dat dus allemaal reuze bijzonder.  Dialo vind dat ik hier niet over zou moeten schrijven, dat alle landen in Europa op precies dezelfde manier in elkaar zitten en dat het hypocriet is om me daar nu heel erg over te verbazen. Misschien heeft hij wel gelijk en komt het in Nederland op hetzelfde neer, als je Mohammed nogwat heet dat je minder snel wordt aangenomen en als je een kleurtje hebt dat je dan minder krijgt betaald dan je blanke collega's. In ieder geval valt het me op en alleen al daarom mag ik er over schrijven van mezelf.. 

In een volgend verhaal vertel ik meer over mijn eigen banenjacht en vrijetijd! 

Aju!